Werkvormen en materiaal
In de individuele ondersteuning maak ik veel gebruik van beeldtaal, beeldende methodes & materialen zoals
POPtalk. Een beeldtaal m.b.v. o.a. Playmobil poppetjes die ingezet kan worden tijdens gesprekken. Veilig en zonder oordeel wordt er vanuit een helicopterview naar een situatie gekeken. Een methode waarmee je aspecten van iemands belevingswereld letterlijk in beeld brengt.
Buts en Bofn. Met houten blokjes in verschillende kleuren maak je gevoelens zichtbaar en bespreekbaar. Het visueel maken van gevoelens geeft inzicht en helpt verandering in gang te zetten.
Jouw Team is er voor kinderen die een steuntje in de rug nodig hebben op sociaal-emotioneel niveau om zich verder te kunnen ontwikkelen.
Ondersteuningsvragen bij
Jouw Team is in eerste instantie gericht op het individuele kind, om het middels kindercoaching, daar waar nodig, extra te ondersteunen in de sociaal-emotionele ontwikkeling.
Vanuit een oplossingsgerichte benadering, uitgaande van het positieve, het talent van het kind.
Wat lukt er al en hoe doe je dat? Daar zitten hulpbronnen waarmee het kind kan werken aan vaardigheden die het zich eigen wil maken.
Tijdens een intakegesprek bespreken we wat de concrete hulpvraag is. Aan de hand hiervan ga ik samen met het kind ‘op pad’. Waarbij ik in eerste instantie het kind volg en middels beeldende werkvormen, open gesprekstechnieken kijk naar wat er zichtbaar wordt. Om vervolgens gezamenlijk te bekijken wat helpend is en welke stappen gezet kunnen worden. Ik sta naast het kind en vanuit dat oogpunt werken we samen oplossingsgericht in een uniek traject, op zoek naar wat er nodig is om verder te groeien.
Een coachingstraject is in principe een kortstondig traject van ongeveer 6 sessies. Tijdens het intakegesprek bespreken we de verwachtingen en hoe we tussendoor zicht houden op het traject.
Neem gerust contact op voor een gratis kennismakingsgesprek.
Rouwen is een normale en gezonde manier van antwoord geven op verlies. Kinderen maken daarin hetzelfde proces door als volwassenen. Ze beschikken echter nog niet over alle verbale en mentale mogelijkheden die volwassenen hebben om uiting te geven aan het verdriet.
Vaak wordt gezegd dat kinderen 'in stukjes' rouwen. Ze rouwen in korte intense periodes die afgewisseld worden met het doorgaan in het dagelijke leven.
Onbewust zoeken zowel kinderen als volwassenen naar een manier om weg te gaan van de pijn. Als verlies niet geíntegreerd wordt in het leven kan het leiden tot traumatisch verlies.
Kinderen kunnen rouw uitstellen, tot wel 5 jaar na het verlies. Bij belangrijke veranderingen in het leven kan een vernieuwde aanval van het verlies ineens weer naar voren komen.
Door het verlies in beeld te brengen, middels verschillende beeldende werkvormen, kan je er naar kijken en de begeurtenis beetje bij beetje intergreren in het leven.
Jouw Team is er om samen met het kind stapje voor stapje voorzichtig stil te staan bij het verlies en er een beeld aan te geven.
Inmiddels heb ik hem al een paar keer gezien en maken we vandaag een herinneringsdoosje.
Elke keer als ik hem zie, vist hij eerst de 4 bekende poppetjes uit de Playmobil bak; een poppetje voor zichzelf, zijn zus, mama en papa. Vandaag mag hij voor elk poppetje ook een mooie kraal of steentje uitkiezen. Hij begin te zoeken in het bakje met al die mooie glimmende kraaltjes en kiest zorgvuldig voor alle 4 een kraaltje uit. Hij legt die bij elk poppetje neer. Ik vraag hem wat het leukste is wat hij met papa en mama gedaan heeft. Direct vertelt hij over het vliegtuig en de vakantie. Samen kiezen we een gekleurd papiertje uit en teken ik, samen met zijn goedkeuring, een vliegtuigje op het papiertje.
Dat mag hij in een houten herinneringsdoosje stoppen. We bespreken andere herinneringen zoals de dierentuin en speeltuin. En ik mag er, in overleg met hem, steeds een klein tekeningetje van maken. Hij tekent ondertussen zelf aan een grotere tekening. Als de kleine gekleurde papiertjes in het doosje zitten, legt hij de met zorg de uitgekozen kraaltjes in het herinneringsdoosje. De 4 kraaltjes liggen dicht bij elkaar in het doosje.
Dan kijkt hij naar de poppetjes. Hij pakt het ‘papa-popptje’ en probeert of die in het doosje past. Maar het past niet.
Ik zie zijn poging en hoe hij naar het poppetje kijkt wat half in het doosje ligt.
‘Zullen we het poppetje kopiëren?’, vraag ik hem. Hij kijkt mij aan en knikt voorzichtig. Waarschijnlijk begrijpt hij mij niet helemaal. Samen lopen we naar het kopieerapparaat. We leggen het poppetje eronder en vervolgens komt er een papier uit met, in kleur, een afdruk van het ‘papa-poppetje’. Ik zie zijn ogen glimmen. Voorzichtig knippen we het plaatje uit.
Dan legt hij het papiertje voorzichtig in het herinneringsdoosje en doet langzaam het doosje dicht.
Copyright © Alle rechten voorbehouden
